به گزارش خامی [2]، به نقل از پاتوق وبلاگ نویسان استان کهگیلویه و بویراحمد [3](حرف ناب) [3]، [4]کار فرهنگی کنید اما حرفی از دین نزنید، این تنها خواسته برخی از مدیران می‌باشد، مدیرانی به رنگ لاییک یا سکولار یا هر اسم دیگری که بتوان بر آن گذاشت.

اخیراً در برخی از نهادهای دولتی و آکادمیک شاهد برنامه‌هایی هستیم که نام آن‌ها فرهنگی است اما اگر کمی ریزبینانه تر به این امور نگاه کنیم پرده از رازهایی می‌توان برداشت که اصلاً برای این کشور اسلامی خوشایند نیست. [2]

.

کارهای فرهنگی به رنگ غرب...

البته که اینجا جای گلایه از دولت نیست و اتفاقات امروز هم چندان دور از تصور نبود. [2]

ما باید حقوق شهروندی را برای مردم نهادینه کنیم/ما باید بگذاریم مردم شاد باشند/ما باید برای سلامت افراد فرهنگ سازی کنیم / ما باید ورزش در اولویت کارهای فرهنگی قرار دهیم / ما باید فرهنگ کار دسته جمعی را در بین مردم نهادینه کنیم و برای مثال برویم زباله‌های فلان پارک را جمع آوری کنیم/ما باید بودجه فرهنگی را خرج انتشار کتاب‌هایی کنیم که بعضاً هیچ سنخیتی با مبانی این انقلاب ندارد/ما باید بودجه فرهنگی را به روزنامه‌ها بدهیم و .. [2].

آری ما باید همه این‌ها را انجام دهیم اما سخن اینجاست که دین و فرهنگ ایرانی اسلامی در کجا قرار دارد؟

پا را کمی فراتر  باید گذاشت و پرسید این برنامه‌های فرهنگی پیش بینی شده توسط مدیران آیا برای خدمت است یا ماست مالی کردن کارهای فرهنگی و جداکردن برنامه‌های دین گرا از مردم؟

اصلاً فرض را بر این هم بگذاریم که اهداف مدیران غرب زده این نبوده، اینجا هم یک سؤال دیگر مطرح می‌شود که نیاز به یک پیشگفتار  دارد...

 دین مبین اسلام بعنوان دین اکمل میباست برنامه سعادت دنیوی و اخروی هر شخص را برنامه ریزی کرده باشد.

بعنوان مثال وقتی دین قاعده ای دارد به عنوان ((لا ضرر و ضرار فی الاسلام)) همه متوجه می‌شوند که باید به سلامت خود و سایرین اهمیت داده و برای راههای سالم ماندن تلاش نمایند. یا اگر در خصوص حقوق شهروندی مردم درک کنند که در برابر هم مسئول بوده و هستند و باید جهت احقاق حقوق یکدیگر تلاش کنند دیگر نیاز به برگزاری برنامه‌های کلیشه ای و مصداقی نیست.

حال سؤال: آیا شایسته است وقتی ما می‌توانیم صد را داشته باشیم به دنبال ده برویم؟

حقیقتاً نیاز فرهنگی امروز مردم ما زندگی دین گرا می‌باشد که خود این مهم باعث اصلاح برخی از رفتارهای نادرست در افراد می‌شود. اگر این نیاز برآورده شود شکی نیست که همه مشکلات و ناهنجاری‌ها نیز حل خواهند شد  (چون که صد آمد نود هم پیش ماست).

اما متاسفانه امروزه کارهای فرهنگی هم رنگ و بوی سیاسی گرفته‌اند به گونه ای که تجلیل از استاد قران یک دانشگاه که مقام کشوری کسب کرده کنسل می‌شود به صرف اینکه ایشان همسو با طیف تندروه ریاست آن دانشگاه نمی‌باشد.

انتهای پیام/