بسم الله الرحمن الرحیم روزی که در مجلس سخن از چماق لری راندم و درد مردم را فریاد برآوردم بسیاری بر من خرده گرفته‌اند؛ از جمله یکی از وکلای هم تبارم که اکنون هم در مجلس در موقعیت بسیار عالی حضور دارد. آنها می‌گفتند حرف از مناطق محروم نزن به ضرر خودت تمام می‌شود.
من همواره معتقد بودم که به عنوان وکیل مردم باید فریاد بزنم و برای مطالبات بر حق مناطق محروم از تمام ظرفیت قانونی ام استفاده کنم و اگر مردم خواستند از من حمایت می‌کنند و پشت من می‌ایستند.
آن روز می‌دیدم که استانی مثل کهگیلویه و بویراحمد نادیده گرفته می‌شود و راهی جز اتمام حجت برای من به عنوان وکیل آنها باقی نمانده بود و امروز می‌بینم که مردم در حال فریاد زدن هستند و وکلای آنها گویی لال شده‌اند!
مردم در میدان هستند اما وکلای آن‌ها در مجلس مانند بلاگرها در فضای مجازی و گروه‌های محلی به مطالبی جزئی بسنده می‌کنند.
چه جایی برای مطالبه‌گری قوی‌تر از مجلس سراغ دارید؟ چرا شماها که رای از مردم گرفتید حالا پشت به مردم کرده‌اید؟ کجا را سراغ دارید که قدرت سوال از رئیس جمهور و وزرا را داشته باشد؟ چه تریبونی رساتر از تریبون مجلس وجود دارد؟
امروز مردم به خوبی دریافتند که تنهایند و استانشان صاحبی ندارد.
دنا امروز باید از دست تصمیم گیرندگان بی‌خرد نجات یابد. دنا متعلق به کهگیلویه و بویراحمد نیست بلکه دنای ایران است. دنا را بکشند یعنی ایران را کشته‌اند!
نمایندگان زاگرس نشین امروز باید حقیقت را بگویند اما چه کسانی باید آنها را ترغیب و هم نوا کنند؟
آیا نباید نمایندگان کهگیلویه و بویراحمد پیش قدم شوند تا آنها هم در کنارشان در مجلس فریادگر حیات دنا باشند؟
اکیداً به نمایندگان کهگیلویه و بویراحمد توصیه می کنم از لاک دفاعی بیرون بیایند و از بلاگری و فضای مجازی فاصله بگیرند و از قدرت و موقعیت قانونی خود برای یک حقیقت انکارناپذیر استفاده کنند و هشدار می دهم اگر رسالت تاریخی خود را درباره مردم به خوبی ایفا نکنند سیلی محکمی از این مردم محروم خواهند خورد. سید علی محمد بزرگواری پنجشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۴