به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز، سید ناصر حسینی‌پور نویسنده کتاب ( پایی که جاماند ) اهل روستای ده‌ بزرگ از توابع شهرستان باشت استان کهگیلویه و بویراحمد و اصالتاً از سادات بحرینی است. جد هفتم پدری‌اش حضرت آیت‌الله سیدعبدالله بلادی بحرینی است.

حاکم بحرین او را از بحرین تبعید کرد؛ آیت‌الله به بهبهان آمد و آنجا به تبلیغ دین پرداخت. او رزمنده داوطلب در جنگ ایران و عراق بود که از سن ۱۴سالگی، در شهریورماه 1365 به جبهه رفت.

حسینی‌پور تخریب‎چی، دیدبان اطلاعات تیپ 48 فتح بود. او اسیر شماره ۲۰۰۹۷ اردوگاه شانزده تکریت بود. هم اکنون کارمند میز ادبیات مقاومت بخش جنگ نرم دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی است. برادرش، سیدهدایت‌الله حسینی که جانشین واحد اطلاعات و عملیات تیپ 48 فتح بود، در کردستان به شهادت رسید.

بچه‌های اطلاعات به خاطر علاقه‌ای که به برادر شهیدش داشتند او را به واحد اطلاعات منتقل کردند و او در واحد اطلاعات دیده‌بان بود. سید ناصر در حالی به عنوان راهنمای گردان 18 شهدا، برای پشتیبانی از رزمندگان گردان قاسم ‌بن الحسن(ع) راهی جزیزة مجنون شده بود؛ در این عملیات از ناحیه پا زخمی و سپس به اسارت نیروهای بعثی درآمده بود.

حضرت آیت الله خامنه ای درباره این کتاب نوشتند: تاکنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده‌ام که صحنه‌های اسارت مردان ما را در چنگال نامردمان بعثی عراق را، آنچنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد. این یک روایت استثنایی از حوادث تکان دهنده‌ای است که از سویی صبر و پایداری و عظمت روحی جوانمردان ما را، و از سویی دیگر پستی و خباثت و قساوت نظامیان و گماشتگان صدام را، جزء به جزء و کلمه به کلمه در برابر چشم و دل خواننده می گذارد و او را مبهوت می کند. احساس خواننده از یک سو شگفتی و تحسین و احساس عزت است، و از سویی دیگر غم و خشم و نفرت. … درود و سلام به خانواده‌های مجاهد و مقاوم حسینی.

توضیحات کتاب (پایی که جا ماند)

دوم شهریور ۹۱ مخفی کردن یادداشت های نوشته شده بر روی کاغذ سیگار در داخل یک عصا، در نگاه اول به فیلم های ماجراجویانه و پر افت و خیزی می ماند که بیننده را تا انتهای داستان میخکوب می کند، اما این یادداشت های پنهان شده در درون عصا، خاطرات 811 روز اسارت سیدناصر حسینی پور از زندان های مخفی عراق هستند؛ یادداشت های روزانه ای که از 3 تیر 1367 آغاز می شوند و تا 22 شهریور 1369 ادامه می یابند و اشک ها و لبخندهای اسرای ایرانی در عراق را روایت می کند.

«پایی که جا ماند» به شرح بسیاری از اعمال و رفتار اسرا و نظامیان عراقی پرداخته و زوایای بسیاری را از زندگی اسرا در کمپ های عراقی روایت کرده است. این امر موجب شده که راوی به موضوعات متنوع و گوناگونی از زندگی اسرا در کتاب اشاره کند؛ گذران اوقات فراغت، عزاداری، آموزش و تدریس، آدم فروشی و ... یادداشت های اولیه کتاب بسیار طولانی و با جزئیات فراوان نقل شده اند و در ادامه کوتاه و کوتاه تر می شوند.

یکی دیگر از ویژگی های این کتاب، آشنایی خواننده با حال و هوای اسیران ایرانی در مناسبت های ویژه مانند پذیرش قطعنامه، رحلت امام (ره)، اعیاد و مناسبت های ملی و مذهبی و جو حاکم بر اسرا است.

سید ناصر حسینی پور کتاب «پایی که جا ماند» را به ولید فرحان شکنجه گری که از هیچ فرصتی برای آزار و اذیت او غافل نمی ماند تقدیم کرده، شکنجه گری که او را مجبور به دویدن بر روی یک پا می کند، او را مجبور به ساعت ها خیره شدن به آفتاب می کند و برای بیرون کشیدن اطلاعات از ناصر با کابل به جان او می افتد. نگارش اولیه این کتاب در سال های 1375-1370 انجام گرفته و زمانی که نگارش دوم کتاب با چند سال تأخیر پایان یافته، نویسنده از انتشار آن امتناع کرده است.

صفحات نوشته شده چند سالی در کتابخانه نویسنده ماند تا با اصرار دوستان در سال 1390 در قالب این کتاب منتشر شد. در میان رزمندگان و بازماندگان جنگ، عده قلیلی بودند که شخصاً به نوشتن خاطرات خود اقدام کردند و انتشار یادداشت ها قالبی کاملاً مهجور بود.

کتاب «پایی که جا ماند» از این حیث نوعی خط شکن محسوب می شود، زیرا از سویی در قالب یادداشت نویسی است و از سوی دیگر سید ناصر حسینی پور شخصاً آن را نگاشته است.

ده بزرگ در کجا واقع شده است؟

ده بزرگ، روستایی از توابع بخش باشت شهرستان باشت در استان کهگیلویه و بویراحمد ایران است. این روستا در شهرستان باشت قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۵۵ نفر (۱۸خانوار) بوده‌ است .

تقریبا تمامی ساکنان این روستا در طول سالهای گذشته و پس از بروز حوادث مختلف یا به دلخواه از این روستا مهاجرت کرده و به شهرهای باشت ، گچساران ، شیراز و تهران مهاجرت نموده اند .

چه کسانی در روستا زندگی میکنند؟

روستا شامل دو گروه ده بزرگی ها و سادات بحرینی میباشند . سادات بحرینی از نوادگان شخصی به نام سید حسین میباشند که در زمانهای قدیم به دلیل قدرت گرفتن وهابیون ، بحرین را ترک کرده و به همراه خانواده پدری از بحرین به ایران آمدند و در بوشهر سکنی گزیدند .

یکی از فرزندان خانواده در منطقه بهبهان و سید حسین در روستای ده بزرگ ازدواج کرده و مستقر شدند . نسب کسانی همچون آیت الله سید عبدالله بهبهانی مجتهد و مرجع تقلید شیعه و از روحانیون برجسته جنبش مشروطه و نهضت تحریم توتون و تنباکو از این خانواده میباشد .

رابطه ده بزرگی ها و سادات بحرینی به دلیل زندگی طولانی مدت در کنار یکدیگر و ازدواج های بین هردو گروه خوب و شایسته است و مردم نیز عمدتا هردوگروه را ده بزرگی میشناسند . ده بزرگی ها : خانواده های گرامی ، نوری ، محمدپور و … سادات بحرینی : خانواده های بلادی ، حسینی ، موسوی ، سجادی ، خاتم نسب ، مسلمی وغیره است.

قدمت روستای ده بزرگ چندسال است؟

روستای ده بزرگ قدمتی 2000 ساله دارد و چون ادعای حکومت جنوب را کرده بودند با لشکر نادر شاه درگیر شدند . به علت زخمی شدن اسب نادر شاه توسط طه حسین ده بزرگی در جنگ سپاهیان نادرشاه با ساکنین ده بزرگ ، این روستا پس از تصرف به دستور نادر شاه تخلیه و ساکنین به شیراز تبعید شدند .

پس از تبعید به شیراز و به دنبال عدم اطاعت و سرپیچی دوباره از دستورات نادرشاه عده ای باز به حوالی بوشهر و برازجان تبعید شدند که این گروه پس از انحلال حکومت افشاریان به روستای ده بزرگ بازگشتند.

در حادثه انفجاری که در28 مرداد سال 1359 رخ داد 59 نفر از مردم و جوانان این روستا جان خود را از دست دادند مردم شهرها ، روستاها و مناطق همواره به واسطه امور مذهبی و اخلاقی و انسانی ساکنین ده بزرگ ، به آنان احترام ویژه ای داشتند .

در حادثه دل خراش و غم انگیز در این روستا، امام برای این مصیبت بزرگ پیام تسلیت فرستاد و رییس جمهور وقت 3 روز عزای عمومی اعلام کرد وسران روسیه و چین و دیگر دول دنیا پیام تسلیت فرستادند،بازار تهران تعطیل شدودر اکثر نقاط،ایران مراسم یاد بود برگزار کردند.

تصاویر: رسول جعفری