مهدی ورمزیار"، در گفت‌و گو با خبرگزاری ایسنا - منطقه کردستان، با اشاه به اینکه ارزش‌های فرهنگی و روابط شخصی دو عامل تأثیرگذار بر شادابی هستند، اظهار کرد: علاوه بر این، عوامل کلیدی مهمی وجود دارد که بر شادابی اثر دارد و آن را به وجود می‌آورد.

وی با بیان اینکه منابع شادی و نشاط تا حدودی متفاوت هستند، افزود: یک عنصر کلیدی برای شادابی وجود ندارد بلکه مجموعه‌ای از عناصر هستند که برای ایجاد شادابی و طراوت حیاتی می‌باشند.

این کارشناس ارشد جامعه شناسی، اضافه کرد: خانواده و دوستان، ازدواج و مذهب و معنویت را سه عنصر اولویت‌دار ایجاد نشاط و شور در زندگی دانست.

وی تصریح کرد: اغلب مردم فکر می‌کنند که آنها اگر پول‌دار باشند خوشحال‌تر خواهند بود در عوض، این بیشتر قابل پذیرش است که ثروت به تنهایی نمی‌تواند نیازها را به طور کامل تحقق بخشد که این نیازها برای شادی لازم است.

ورمزیار اضافه کرد: کسانی که به لحاظ سرمایه اقتصادی در حد بالایی قرار دارند دارای خانه‌های بهتر، ماشین، تصنعات، شغل، آموزش و سلامتی بهتری هستند.

وی اعلام کرد: سن و تجربه نیز تأثیر مهمی بر شادابی و طراوت دارند مردان کهنسال نسبت به افراد جوان بیشتر از زندگانی راضی هستند.

این کارشناس ارشد جامعه شناسی، اضافه کرد: یکی از موارد تأثیرگذار بر شادی و نشاط ازدواج است. به این معنی که افراد متاهل به طور کلی خوشحال‌تر از افرادی هستند که ازدواج نکرده‌اند همچنین این اعتقاد وجود دارد که برای زن و شوهر شادابی زناشویی قویترین عامل شادابی کلی است.

ورمزیار، با اشاره به اینکه داشتن ایمان و باور و اعتقاد به خدا و انجام مناسک و شعائر دینی باعث داشتن روحیه خوباوری و شادابی و نشاط در افراد می‌شود، افزود: تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مذهبی خوشحال‌تر هستند این مسئله ممکن است تا اندازه‌ای با رشد و تربیت فرهنگی و خوش‌بینی افراد جوان‌تر مرتبط باشد.

وی ادامه داد: علاوه بر این مطالعات تجربی متعدد نشان داده است که مردمی که مذهبی و متدین باشند متقی‌تر و به سنت‌ها متعهدتر هستند و گرایش دارند که از سلامت روانی و فیزیکی بهتری برخوردار شوند.

این کارشناس ارشد جامعه شناسی، اضافه کرد: اثر تفاوت‌های فرهنگی بر فرایندهای شخصی که با شادابی و نشاط مرتبط هستند در روابط اجتماعی تجربه می‌شوند.

وی اعلام کرد: علاوه بر این مشخص شده است که تفاوت‌های فرهنگی احتمالاً از جنبه‌های متفاوت خود نشأت گرفته شده باشد به این معنی که درک راستین خود شخصی و خود جمعی عامل پیش‌بینی کننده مهمی برای شادابی و نشاط است و این در فرهنگ‌های متعدد متفاوت است.

ورمزیار در ادامه با اعلام اینکه می‌توان بین شادی و نشاط تفاوتی قائل شد، گفت: شادی یک هیجان انبساطی زدوگذر است، اما نشاط یک احساس بهجت و شادمانی درونی است که پایدار و بادوام است.

وی افزود: شادی همیشه با هیجان‌های لبخند و خنده و حرکت همراه است اما در نشاط احساس بهجت و سرور لزوما با خنده همراه نیست ولی احساسی است که موجب لذت فرد می‌شود.

ورمزیار اضافه کرد: تفاوت دیگر این است که می‌توان شادی را منفی و یاکاذب هم در نظرگرفت، اما نشاط در انسان همیشه مثبت است به عبارت دیگر شادی مثبت می‌تواند به نشاط تبدیل شود اما شادی کاذب منجر به نشاط و بهجت انسان خواهد شد.

این کارشناس ارشد اجتماعی عنوان کرد: حتی تجربه نشان داده است که شادی‌های کاذبی که توسط محرک‌های متفاوت مثل داروهای روانگردان، موادمخدر، الکل، موسیقی بسیار تند، تمسخر دیگران و از این قبیل بدست می‌آید؛ پیامدهای اندوه و افسردگی خواهد داشت به همین دلیل نمی‌توان به یک شادی بی حدومرز قائل شد.

وی تشریح کرد: شادی در نظر تعلیم و تربیت دینی و نیز توجه به مشخصه‌های سلامت روان دارای حدودی است که البته شناسایی این حدود بستگی به میزان رشد شناختی و اجتماعی فرد و در سطح جامعه نیاز به قانون دارد.

ورمزیار با تأکید بر اینکه شادی مثبت و نشاط فردی و اجتماعی برای سلامت روان آدمی ضرورت دارد، اضافه کرد: تأثیر نشاط فردی بر نشاط اجتماعی و تأثیر نشاط اجتماعی برنشاط فردی امری ضروریست لذا کاستی در هر دو سرطیف منجر به ناامیدی و اختلال در نشاط می‌شود اما سهم نشاط اجتماعی به عنوان یک محرک شادی بخش و نشاط آفرین برای فرد بسیارمهم‌ترجلوه می‌کند.

وی بیان کرد: مسایل غیرمادی مثل عدالت اجتماعی، نبود فقر، نداشتن دلهره‌های اجتماعی و اقتصادی، احساس امنیت روانی و اجتماعی، تکریم علم و عالم، سهولت اجرای قوانین، وجود موفقیت‌های ملی و بین‌المللی در عرصه‌های علمی، فناوری، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، توجه به محیط زیست و صدها عامل دیگر می‌تواند در شکل‌گیری نشاط اجتماعی و نشاط فردی مؤثر باشند.

این کارشناس ارشد اجتماعی عنوان کرد: امروزه افزایش نشاط و سرزندگی و امید آفرینی فردی و اجتماعی مفهومی بیش از یک احساس شادی و رضایت و خوشبینی سطحی و معمولی دارد زیرا که تأثیرات برجسته و شگفت آور روحیه‌ی نشاط و امید آفرینی در ابعاد احیاگری و تحول‌سازی به شکل یک ابزار دگرگونی کارآمد اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است.

وی خاطرنشان کرد: هنگامی که احساس نشاط و امید در انسان تبلور یابد او به موجودی کارآمد، سرشار از انرژی، نوآوری جسارت و نبوغ، ابتکار تبدیل می‌شود.

ورمزیار در پایان یادآور شد: کارآمدی افراد و یک جامعه به زیر ساخته‌های فکری فردی و اجتماعی یک جامعه پیوند می‌خورد، بی تردید خلق و احیای یک جامعه‌ی مترقی و توسعه یافته در پرورش و تقویت روحیه‌های امید آفرین و سرزنده، جسورانه و هدفمند می‌باشد.

انتهای پیام/