به گزارش باشت نیوز، محمد محمدی در مطلب ارسالی خود به این پایگاه خبری چنین نوشته است: دغدغه ای که برای انسان این سؤال را ایجاد میکند که زنده است برای کار کردن و یا کار میکند برای زنده ماندن!؟

به راستی کدام است؟

در عجبم که چرا از نعمت ها و فرصت هایی که خدا به ما هدیه داده، قدردان نیستیم و همیشه به دنبال آرزو ها و خوش باورهایی هستیم که روز موعود آن فردایی دست نیافتنی است برای هر روزمان و همیشه به دنبال فردا در حال دوندگی هستیم که هیچ وقت آمدنی نیست!

دوران اول و دوم دبستان را با شوقی بچه گانه، با دو پای کودکانه که میپریدیم از لب جو، گذراندیم. در آن بازه زمانی سؤالی که در ذهن همه ما ماندگار شد این بود که دوست دارید در آینده چه کاره شوید، مهندس، دکتر یا خلبان و دیگر اینکه آیا علم بهتر است یا ثروت؟

سؤالی که همه ما جوابش را میدانستیم ولی برای خودنمایی کودکانه میگفتیم علم.

منکر این نیستم که علم بی بهره است نه. ولی یکی از مهمترین و برای خیلی از انسانها ارزشی ترین هدف علم، کسب شغل و درآمد که منجر به تجمیع ثروت میشود، است.

سوم و چهارم دبستان دوست داشتیم بجای مداد از خودکار استفاده کنیم. پنجم که رسیدیم دوست داشتیم همچو راهنمایی ها معلممان برای هر درس مجزا باشد.

به دوران راهنمایی که رسیدیم دوست داشتیم با بچه های دبیرستانی قدم در کوچه برداریم تا احساس بزرگی کنیم. دبیرستان که رفتیم به فکر پیش دانشگاهی بودیم، به هوای تعطیلی بعد از عید.

پیش دانشگاهی که رسیدیم به فکر دانشگاه بودیم.

بعد از اتمام دوره دانش آموزی استرس دانشگاه را داشتیم که در آزمون قبول میشویم یا مردود.

در ذهن خود چه زیبا تجسم کرده بودیم فضای دانشگاه را، غافل از اینکه از محیطی بنام مدرسه به دانشگاه رفتیم، در مدرسه، مدرس را آقا یا خانم و در دانشگاه استاد صدا میزدیم و قبلا دانش آموز بودیم و حال دانشجو.

در تمامی مراحل سیر تکامل زندگی مان از لحظه ها و فرصت هایمان استفاده نکردیم و همیشه میگوییم فردا. غافل از اینکه امروزمان فردای دیروزمان بود.

برای پسران تازه شروع دغدغه ها است. دغدغه سربازی، اشتغال، ازدواج و ...

و اما سربازی:

نمیدانم هدف از سربازی رفتن چیست؟

اگر هدف آموزش های نظامی جهت دفاع از مرزوبوم میباشد، یکی دو ماه آموزشی کفایت میکند.

اگر هدف بعد اقتصادی است که هزینه خورد و خوراک، البسه هایی که هر سال به هزاران سرباز داده میشود و ... سرسام آور است.

هدف دولت از اینکه دو سال از بهترین زمان جوانی که صرف سربازی رفتن در نظر گرفتن چیست؟

دو سالی که ذهن و جسم انسان، بیشترین توان و انرژی برای ادامه تحصیل، اشتغال و امرار معاش برای خانواده را دارد چرا صرف سربازی شود!؟

دو سالی که با چه رنج و سختی و استرسی برای شخص و خانواده میگذرد.

دو سالی که ذهن هزاران خانواده، که هر کدام مشکلات خاص خودشان را دارند باید درگیر این باشد که فرزندشان کجا هستند، هم اتاقی شان چه کسانی هستند، خوراکشان تأمین میشود یا نه، رختخوابشان چطور و ...!!!؟

چرا دولت بجای این همه خرج و مخارجی که برای خود و سربازان هزینه می کند در این شرایط حاد که مردم به علت عدم شرایط اشتغال که به نوبه خود رابطه مستقیمی با افتصاد خانواده دارد و از طرفی به نقل از امام علی (ع) خطاب به محمدبن حنیفه که فرمودند: "فرزندم! از فقر بر تو میترسم، از آن به خدا پناه ببر! زیرا فقر دین انسان را ناقص و عقل و اندیشه را مشوش و مردم را نسبت به مردم بدبین میسازد(حکمت 319)"، باعث سست شدن ایمان و انگیزه و امید به زندگی می شود، به فکر اشتغال زایی نمیباشد؟

فقر خطرناک ترین بیماری است که جامعه را تهدید و در صورت عدم تسریع در درمان آن، جامعه دچار اختلال و فروپاشی و در نهایت باعث از دست رفتن دین و معنویت میشود.
چرا خدمت کردن به نظام مقدس اسلامی ایران باید اجباری و طی 2 سال باشد؟

چرا مثل کشورهای آرژانتین، اسپانیا، استرالیا، آلمان، آلبانی، کامرون، کانادا، بریتانیا، ماکتا، مراکش، تونگا، یمن و ... که فاقد خدمت اجباری هستند و یا مثل کشورهای اوکراین و صربستان که به زودی قصد لغو خدمت وظیفه عمومی را دارند ما نیز به فکر لغو خدمت اجباری نباشیم!؟

پیشنهادیه حقیر به دولت:
فراخوانی برای جذب افراد به نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران که از 4 نهاد جداگانه به نام های ارتش، سپاه پاسداران، نیرو انتظامی و قرارگاه پدافند هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران تشکیل شده است در اختیار عموم قرار دهند و برای هر کدام از نهادها شرایطی چون:

- تابعیت ایرانی و متعهد بودن به نظام جمهوری اسلامی ایران.
- معتقد بودن به یکی از ادیان رسمی کشور.
- حداقل مدرک تحصیلی دیپلم.
- تندرستی و توانایی سالم و روانی برای انجام کار.
- عدم اعتیاد به مواد مخدر و روانگردان.
- و ...

در نظر گرفته شود و شروع به جذب و گزینش افراد واجد شرایط کنند و مثل سایر ادارات و سازمان های کشور به هر کدام از افراد حقوق ثابت و مزایا داداه شوند تا اولا افرادی که تمایل دارند در این نهاد ها مشغول شوند، به کار گرفته شوند، ثانیا با شوق و ذوق، انگیزه و مسئولیت بیشتری نسبت به وظیفه محوله، فعالیت داشته باشند و ثالثا سایرین به فکر ادامه تحصیل و شغل باشند و از طرفی ذهنشان درگیر این قضیه نباشد.

که لازم است کلاس هایی چون روانشناسی، جامع شناسی و ... برای برخورد با سایر شهروندان اختصاص دهند که یادآور این باشد که نباید با همه برخوردی نظامی داشت و قدرت را تام در اختیار خود ندانند و بدانند که با اخلاق نیکو، گفتار نرم میشود. و برای سایر شهروندان دوره های آموزشی یک ماهه مختصر و مفید جهت آشنایی با ابزارها و سلاح های جنگی، آموزش عملیات جهت پدافند در مقابل دشمنان، موقعیت شناسی و ... تدارک دیده شود.

انتهای پیام/