به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز،  هفدهم مرداد ماه سال1377. اينجا محل كنسولگري ايران در مزار شريف است، من محمود صارمي خبرنگار خبرگزاري جمهوري اسلامي ايران هستم، گروه طالبان چند ساعت پيش وارد مزار شريف شدند.»

خبر فوري:«مزار شريف به دست طالبان سقوط كرد، عده‌اي از افراد طالبان در محوطه كنسولگري ديده مي‌شوند به من بگوييد كه چه وظيفه‌اي...»

و ناگهان ارتباط تلفني قطع می‏‌شود...

این آخرین پیام و مکالمه شهید محمود صارمی با خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) بود.

محمود صارمي از جمله خبرنگاران پرتلاش و آزاده‏‌اي بود که از حضور در خطرناکترين ميدان‌‏ها ترس به دل راه نداد و به رسالت خويش تا انتها وفادار ماند.

 هفدهم مرداد 1377، هیچ‏گاه از یادمان نمی‏‌رود. روزی که یکی از اصحاب رسانه، یعنی محمود صارمي، خبرنگار خبرگزاري جمهوري اسلامي به دست عوامل گروه طالبان به خیل عظیم شهدا پیوست و یک سال بعد در نخستين سالگرد اين رخداد به پاس قدرداني از مقام و حرفه شهید صارمي، با تصمیم شوراي فرهنگ عمومي كشور، هفدهم مرداد به نام «روز خبرنگار» نامگذاری و در تقویم شمسی ثبت شد.

17 مرداد، روز گرامي‌داشت ياد و نام شهداي شهدنوش خبر، بويژه شهيد صارمي است كه تا آخرين دقايق زندگي خود راهي جز انجام آنچه كه تعهد كرده بود، نمي‏‌دانست.

محمود صارمی، سال 1348 در شهرستان بروجرد متولد شد. او در کنکور سراسری در رشته جغرافیای انسانی دانشگاه تهران قبول شد. به همین علت تهران را برای زندگی برگزید و پس از گذراندن چندترم از طریق بسیج دانشجویی دانشگاه تهران راهی جبهه‏‌های نبرد حق علیه باطل شد و مدت 17 ماه آنجا ماند و سپس به دانشگاه بازگشت و به ادامه تحصیل پرداخت.

در سال 1370 مشغول به همکاری با خبرگزاری ایرنا شد و در سال 1371 و در حالی که به تحصیلات خود در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه شهید بهشتی ادامه می‏‌داد، ازدواج کرد.

صارمی پس از چهار سال به سمت دبیر سرویس فارسی ایرنا برگزیده و در روز 26 دی ماه سال 1357 به عنوان مسئول دفتر خبرگزاری ایرنا در افغانستان راهی مزار شریف شد و حدود دو سال بعد یعنی در 17 مردادماه سال 1377 در نهایت مظلومیت، به دست گروه طالبان به شهادت رسید.

آمنه صادرمي خواهر شهید صارمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا -منطقه لرستان- مي‌گويد: محمود چند روز قبل از اینکه برای آخرین بار به افغانستان سفر کند به دلیل گذراندن دوران نقاهت در بروجرد به سر می‏‌برد اما در این چند روز چند بار از تهران از با او تماس گرفتند. هربار که با تلفن صحبت می‏‌کرد تغییر حالت در چهره‎اش نمایان می‏‌شد؛ یک روز علت تماس‌ها را از او جویا شدم اما مثل همیشه لبخند زد و گفت چیزی نیست. فردای آن روز مجدداً از تهران محمود را خواستند و این بار با قطع تلفن به فکر فرو رفت و به همسرش گفت باید به تهران برگردیم. با راهی شدن آنها من و خانواده‏ام حس عجیبی داشتیم .محمود هنگام رفتن از اوضاع افغانستان به خوبی مطلع بود و موقع رفتن از همه حلالیت طلبید اما برای آنکه ما ناراحت نشویم به ما می‏‌گفت آنجا جای من امن است و کسی به ما کاری ندارد من زود برمی‏‌گردم.

سرانجام 17 مردادماه، زمانی که درگیری در افغانستان به اوج خود رسیده بود نیروهای طالبان با حمله به کنسولگری، همه دیپلمات‏ها و خبرنگار ایران را تیرباران کردند به طوری که در پیکر محمود و همرانشان بیش از 30 گلوله ديده مي‌شد.

دفن کردن آنها در گور دسته جمعی موجب شد تا شناسایی آنها بعد از 40 روز به سختی صورت گیرد. روز 17 مردادماه از خبرگزاری تماس گرفتند و گفتند برای محمود مشکلی پیش آمده و ممکن است اخبار ساعت 21 در این مورد چیزی بگوید اما شما به پدر و مادر بگویید که جای محمود امن است و نگران نباشید.

ناگهان دلم پرآشوب شد و بلافاصله موضوع را با برادرم در میان گذاشتم و آن شب سعی کردیم که با سرگرم کردن پدر و مادرم مانع از روشن کردن تلویزیون و گوش دادن به اخبار شویم اما این امر صورت نگرفت چون پدرم عادت داشت هر شب اخبار افغانستان را گوش کند.

موضوع را به پدرم گفتیم و در همین لحظه خبر درگیری شدید و دیپلمات‎ها و خبرنگار ایرانی را اعلام کردند. شب سختی را پشت سر گذاشتیم، پدر و مادرم آرام و قرار نداشتند.

از 17 مرداد تا 23 شهریور روزها را با فکر اینکه محمود اسیر است و به آغوش خانواده برمی‏‌گردد،سپری کردیم. روزهایی که هیچکس نمی‏‌توانست به بهانه‏‌های پی در پی «سینا» تنها فرزند محمود پاسخی مثبت دهد و اشک از چشم پدر و مادر و همسرش خشک نمی‌شد.

سرانجام پس از پیگیری‌های فراوان دولت ایران پیکر 9 شهید و خبرنگار ایرانی را در روز 23 شهریور پس از شناسایی به ایران بازگرداندند و در میان حزن و اندوه مردم در تهران و بروجرد تشییع شدند.

محمود صارمی، مردم مظلوم افغانستان را همچون خانواده خود دوست داشت. او با آنها بر سر یک سفره می‏‌نشست و از درد و مشکلات آنها رنج می‎برد.

به قدری با مردم آنجا مأنوس شده بود که درد آنها را درد خود می‏‌دانست و در سرمای زمستان، لباس‌های گرم خود را به آنها می‏‌بخشید.

صارمي خبرنگاري جسور و بي‌باك بود كه به حرفه‌ خود عشق مي‌ورزيد و نقش خطير و حساس خود را در آگاهي بخشي به جامعه به خوبي درك مي‌كرد و ارتقاي سطح آگاهي جامعه را دغدغه‌ اصلي خود مي‌دانست.

او از جمله خبرنگاراني بود كه خوب مي‌دانست پاكي و قداست حرفه خبرنگاري نبايد تحت تأثير افكار خاص جناحي قرار گيرد چراكه يك خبر مي‌تواند جامعه‌اي را آشفته كند و يا گامي مهم در جهت سازندگي و پيشرفت بردارد.

تلاش صادقانه و اقدام به موقع شهيد صارمي در افغانستان موجب شد تا دنيا، از ظلم و جوري كه سالها بر ملت مظلوم و در بند افغان مي‌گذشت آگاه شود.

17 مرداد، نمادی از تلاش و سختکوشی کبوترانی است که عاشقانه و بی‏‌پروا در عرصه وسیع اطلاع‏‌رسانی جان خود را بر کف نهاده و با عشقی وصف‏‌ناپذیر به کار و حرفه خود‏، پروازی بي‌پايان و خستگی‏‌ناپذیر را دنبال می‏‌کنند.

انتهای پیام/س