به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز، می نویسیم، شهدای شمع محل بشریتند و یا اینکه رفتند تا ما بمانیم ولی رسم روزگار به گونه ای بود تا شهدای مناطق محروم، مظلوم واقع شوند.

از سال 1358 که فتح الله علی پور یکی از جوانان برومند روستای دمیه در سی و پنجمین روز از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به درجه رفیع شهادت رسید تا کنون، 36 سال می گذرد؛ این مدت، زمان کمی نیست برای احداث راه دسترسی مناسب مردم این روستا بر سر مزار شهدایشان.

7 سال بعد از شهادت شهید علی پور، فرامرز علی نژاد یکی دیگر از جوانان این دیار در جبهه های حق علیه باطل در راه عشق به وطن، دفاع از ناموس و کشور و حفظ دین خدا، از مال و جان و خانواده خود گذشت تا امروز ما با آرامش روی زمین پا بگذاریم.

آری عشق به شهادت نسیمی است که از گلستان محبت و دلدادگی حضرت اباعبد الله علیه السلام می وزد و بویش گرمای این محبت را در دل عشاق شعله ور تر می نماید.

 با گذشت 36 سال از لحظه شهادت شهید علی پور و خاکسپاری این شهید عزیز در آرامستان و گلزار شهدای روستای دمیه، محرومیت و مظلومیت باعث شده که جاده دسترسی به گلزار شهدای این روستا هنوز سنگلاخی و کوهستانی‌ باشد و در بسیاری از نقاط با عبور جریان های آب و سیلاب قطع شده باشد.

هرچند نباید زحمات متولیان امر به جهت ساماندهی این گلزار را نادیده گرفت و باید از آنان تشکر کرد، ولی مگر پدر و مادر و خانواده شهدا چقدر زنده می مانند تا بتوانند با خیال راحت از جاده ای که تنها 2 کیلومتر طول دارد بر سر مزار عزیزانشان بروند.

آیا باید حتما یک قرن بگذرد تا مسئولان در جهت ساخت جاده دسترسی به مزار این شهدا که هدیه مردم  شهید پرور و انقلابی این خطه به نظام و انقلاب است و به برکت خونشان مدیران خوب و فدارکار! بر صندلی ریاست تکیه زده اند اقدام نمایند؟