جشنواره سلامت در نخستین دوره خود حتی ابتدایی ترین قواعد جشنواره را لحاظ نکرد و در شرایطی که در بخش های مختلف از جمله بخش مستند، فیلم کوتاه، برنامه های تلویزیونی، گزارش های خبری، نماهنگ، تیزر و بخش های دانشجویی این جشنواره نامزدها اعلام شد اما در بخش فیلم های بلند هیچ نامزدی اعلام نشد و به یکباره از میان فیلم های متعددی که در جشنواره ارایه شد فیلم سینمایی «کفش هایم کو» که به موضوع مستقیم بیماری آلزایمر می پردازد هیچ توجهی نشد در شرایطی که این فیلم به سبک زندگی اشاره دارد از خانه های بزرگ و حضور مادربزرگ و پدربزرگ در خانه ها خبری نیست و اکثر افراد در خانه های کوچک آپارتمانی زندگی می کنند و کمتر می توانند از بزرگسالان مراقبت کنند و آنها را به خانه های سالمندان می سپارند.

فیلمساز به این مهم توجه دارد؛ جمعیت جامعه به سمت میانسالی می رود و بیماری آلزایمر در میان خانواده‌ها  بیش از گذشته رواج یافته این فیلم به صورت مستقیم به بیماری آلزایمر می پردازد و با نشان دادن بیماری هولناک شخصیت اصلی‌ مهاجرت از ایران را نیز تقبیح می کند و در نکوهش شرایط جامعه و بی توجهی به بزرگسالان می پردازد  فیلم در انتها به معجزه عشق توجه می کند و این که مهم که اگر عشق وجود داشته باشد امکان درمان بیماری صعب العلاج وجود خواهد داشت .

«کفش هایم کو» شاید بتوان گفت یکی از معدود فیلم های جشنواره فجر بود که امیدوار به معجزه عشق درباره بهبودی بیمار به اتمام رسید اما نه در جشنواره فیلم فجر و نه در جشنواره فیلم سلامت موفق به کسب نظر هیات داوران نشد! این درحالی است که داوران فیلم سلامت همگی از اهالی سینما هستند و از برگزارکنندگان و داوران جشنواره ها هستند چگونه ممکن است که بدون هیچ ضابطه مشخص و عدم اعلام نامزد برای دریافت جایزه برگزیدگان جشنواره را اعلام کردند و «آتش بس» فیلمی که به لحاظ روانشناسی هم فیلم قابل اعتنایی نیست و تنها روانشناسی داستان فرعی برای ارایه لجبازی های شخصیت های اصلی است می تواند برگزیده این جشنواره باشد

بیش از این که  جشنواره فیلم سلامت به صورت تخصصی دنبال شود به نظر می رسد یک دورهمی بود که ابراهیم داروغه زاده بعد از حضور در جشنواره فیلم فجر در دوره سی و سوم   از همه دوستان و همکاران خود در آن دوره دعوت به عمل آورد تا با هزینه بیت المال بتواند جشنی را برپا کند و جبران مافات کند.

انتهای پیام/

منبع : فارس