به گزارش پایگاه خبری باشت نیوز، ایمان محمدپورفتح در یادداشتی نوشت:

ﺩﺭﯾﺎﺏ ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺘﺖ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ دست

ﮐﺎﯾﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﻠﮏ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ دست (سعدی).

در گوشه ای از این دنیای فانی، در میان رشته کوه های سر به فلک کشیده و منحصر به فرد زاگرس، جلوه ای از جلوه های عظمت خالق هستی نقش بسته است که هر انسان طبیعت دوستی را به سوی خود می کشاند بسان عاشقی در پی معشوق…

چنان زیباست که گویی پروردگار یکتا همه زیبایی ها را یک جا به مردمان دیار صداقت و جسارت، دیار ساده زیستی و یک رنگی، دهستان کوهمره خامی داده است. چرا که با حضور در این خطه از آبدهگاه تا نیمدور معروف به عروس باوی، می توانی شاهد زیبایی های منحصر به فردی باشی که اگر بگویم این طبیعت زیبا در کنار مردمانی مهمان نواز و نوع دوست، در هیچ جای جهان پیدا نمی شود، پر بیراه نگفته ام.

کوه خامی برای مردمان این دیار نامی آشناست که یادآور صلابت، زیبایی و شگفتی، سرزندگی و نشاط است که مفهوم زندگی را برای آنها به زیباترین شکل ممکن تداعی می کند.

منطقه های زیبا و سرسبز آبدهگاه، بوسنگان، تنگ میانتگان، پنبه زار، امامزاده شاهزینعلی(ع)، تنگ سادات و…جلوه ویژه ای به این خطه داده که قلم قاصر است و توان نوشتنش نیست.

در کنار این زیبایی های خدادادی، روستاهای نارگ موسی، کزنگان و نازگان قرار دارند که با وجود مردمی بی باک و جسور اما مهربان، مهمان نواز و نوع دوست جلوه های آن دو چندان شده است.

رودرونه، که اگر نام بهشت گمشده را بر آن نگذارم خیانت کرده ام، یکی از زیباترین مناطق گردشگری ایران عزیز در فصل بهار است و در دامنه کوه باصلابت خامی هم چون نگینی، زیبایی های خود را به رخ رهگذاران می کشاند.

وجود چشمه های گوارا همراه با جنگل های سرسبز بلوط و آب و هوایی مناسب جلوه زیبایی به این خطه داده است.

اما…

و اما صداقت، نوع دوستی ومهمان نوازی مردم روستاهای اطراف این بهشت گمشده، کار دست طبیعت داده و متأسفانه مسئولان هم هنوز از خواب زمستانی بیدار نشده اند!!

براستی چرای صدای نابودی طبیعت زیبا و جنگل های بلوط کم رمق رود رونه و برابر به عمق شهرهای شلوغ و به گوش کسی نمی رسد؟

گویی مسئولان عزیز وظیفه خود را فراموش کرده اند. یا شاید وظایف تغییر کرده وبه جای حفظ محیط زیست و مناطق گردشگری، به حفظ صندلی تغییر کرده باشد…

بگذریم ، به قول عبدالرحمن جامی؛

گفتم که الف، گفت: دگر؟ گفتم: هیچ

در خانه اگر کس است یک حرف بس است

در کنار همه این زیبایی ها، جنگل های برابر خودنمایی می کنند. جنگل هایی که از نامشان زیبایی و شگفتی برمی آید و تداعی گر سرسبزی و نشاط اند برای مردمان این خطه .

هر چند دل کندن از طبیعت زیبا و مردمان پاک سرشت و مهمان نواز و نوع دوست سخت است اما در کنار رودرونه و برابر روستاهای خوش نشین با جلوه های ویژه تلچگاه و لار قرار دارند که نیاز به توصیف ندارند با وجود جنگل های زیبای تلچگاه، دشت لار، امامزاده سید محمد( ع) و چشمه زیبای دنک که به شفافیت، صداقت و پاکی مردمان این دیار است.

اما در وصف این خطه فقط نام سرو ۲۷۰۰ ساله لار گویای همه چیز است و نیاز به توضیح اضافی نیست..

از چشمه دنک تا جنگل های زیبای کوهسرک در دامنه خامی، روستای شادگان و مخصوصا آبشار گله جنی راه زیادی نیست و به یک چشم بهم زدن اسیر زیبایی های منحصر به فرد خطه صداقت و پاکی شده اید…اما…

اما باز هم با طبیعتی زیبا که اسیر بی تدبیری مردم و مسئولان شده است، روبه رو می شوی که اصلا مشخص نیست این زیبایی های خدادادی را به چشم خود دیده اند یا زحمت سفر به این طبیعت زیبا را به خود نداده اند، چون چیزی که مهم است و نباید از دست برود صندلی است نه طبیعت…

مسئولان بالا دستی که دنبال پاسخ نیستند در مورد این تخریب طبیعت.اما دوستان عزیز!

در برابر فرزندان خود چه پاسخی دارید؟

بعد از آبشار گله جنی، رهسپار دیار شاه بهرام می شویم که بیشتر با بیشه های زیبا و منحصر به فرد آقامیر و بایمک در کنار رود خانه شاه بهرام معروف است که متأسفانه باز هم اسیر بی تدبیری گردشگران و مسئولین شده است و بهترین راه سکوت است چون کسی پاسخگو نیست!!!

از کنار پل شاه بهرام به سمت نیمدور که روزگاری به عروس باوی معروف بود و روستای تاریخی فتح راه چندانی نیست و البته طبیعت زیبا، کوه های سربه فلک کشیده، جنگل های بلوط و….چنان جلوه خاصی به این خطه داده که بسان آهنربا دل هر رهگذری را می رباید.

باغ های زیبا و سرسبز نیمدور، کوه نیمدور، قلعه معروف و تاریخی نیمدور در کنار چشمه های زلالی که صداقت و سادگی مردمان این خطه را یاد آوری می کند، همه و همه چشم نواز و دیدنی است که خوشبختانه تا حدودی بکر باقی مانده و اسیر دست انسان ها نشده است.

شرق روستای نیمدور، روستای تاریخی فتح، دیار مردمان ساده زیست، مهمان نواز و صادقیست که صلابت خود را از کوه خامی، مهمان نوازی، سخاوت و بخشندگی خود را از درختان بلوط و صداقت و سادگی خود را از چشمه های زلال دنگ به، آب سردو، پیورو و….به ارث برده اند.

با وجود چندین امامزاده، آثار تاریخی همراه با چشمه ها، باغات، جنگل های بلوط و از همه مهمتر نزدیکی به بلندترین قله کوه خامی و….خوشبختانه هنوز بکر باقی مانده است و دست خوش تغییرات زیست محیطی نشده است..

اما، از هرچه بگذریم سخن دوست خوش تر است…

مسئولان عزیز! شاید از قلم بنده حقیر خرده بگیرید که بی دلیل تند رفته ام، شاید دلیل شما این باشه که نجات محیط زیست و حیاط وحش تنها از طریق فرهنگ سازی ممکن است. قبول، من هم با حرف شما موافقم، اما چرا فقط حرف می زنیم وعمل نمی کنیم؟ چه کسی قرار است برای فرهنگ سازی اقدام کند؟ نکند قراره معجزه ای رخ بدهد که ما خبر نداریم.

اما  مسئولین عزیز، قبل از فرهنگ سازی، فعلا می شود با دیده بانی و نگهبانی، پخش کتابچه حاوی اطلاعاتی در مورد مضرات تخریب محیط زیست، همکاری با نهادهای مردم نهاد برای جمع آوری زباله ها، قراردادن سطل زباله در مکانهای پربازید و….موقتا جلوی تخریب محیط زیست را گرفت.

پس تا وقت هست، دست به دست هم دهیم و جلوی نابودی فرزندان خود را بگیریم،  که به قول معروف، جلوی ضرر از هر جایی گرفته شودهر جایی گرفته شود، نفع است.

پس بلندشوید از صندلی ها و یا علی بگویید برای نجا ت محیط زیست که در حقیقت نجات آینده فرزندان ماست..

« به دلیل کیفیت پایین تصاویر از خوانندگان عزیز عذرخواهی می کنیم»